PILIPINAS DAPAT MATUTUTO SA UKRAINE, IWASAN ANG FRONTLINES NG WW3

Maaring magsimula ng malaking digmaan ang face-off ng US at Russia sa nagaganap na krisis sa Ukraine. Ito ang kauna-unahan sa ilang dekada sa pagitan ng mga superpower na bansa habang maraming mga taga-Ukraine ang magsasakripisyo ng buhay sakaling magpatuloy ito. Makabubuting suriin ng maliliit na bansa tulad ng Pilipinas ang mga aral noong nakaraan at ang mga pangyayari ngayon.

Nahubaran na ang maskarang pinananatili ng US. Nagpapanggap ito na Ukraine o NATO ang humaharap sa Russia na hindi na kapani-paniwala dahil ang US, sa pamamagitan nina State Secretary Antony Blinken at President Joe Biden, ay direktang nakipag-usap sa Foreign Minister ng Russia na si Sergey Lavrov, at President Vladimir Putin habang hindi rin invited sa diskusyon ang Ukraine, ang theater of conflict.

Pare-parehong nag-uulat ang western media na ang sanhi ng conflict ay ang Russian aggression upang sakupin muli ang silangang Europa, na mayroon itong mga hukbo at military equipment sa boarder ng Ukraine. Ngunit nabigo ang western media na banggitin pati na rin ang Ukrainian massing ng military upang sakupin ang rehiyon ng Donbas, kung saan ito ay sumang-ayon upang bigyan ng awtonomiya sa mga kasunduan sa Minsk. Sinasabi ng Russia na nais nitong protektahan ang populasyon ng Russia kung aatekehin ng Kiev, na maaaring humantong sa genocide; pinahintulutan ng kanluran ang pagbagsak ng genocidal nang mas maaga sa Slavic at iba pang mga bansang Mideastern sa ilalim ng kanilang kontrol.


Mula sa pananaw ng Ruso, at anumang normal na bansa, ang paggigiit sa isang legal na may bisang kasunduan sa US na hindi nito tataas ang presensya ng NATO ay tila makatwiran, dahil ang pagpapalaya ng Silangang Europa ay sinang-ayunan ng USSR bukod sa iba pang mga bagay batay sa pangako ni James Baker ng US na ang NATO na “would not move an inch east.” Ngunit mula noon, dinala ng US ang NATO sa Poland, Hungary, at Czech Republic, Bulgaria, Estonia, Latvia, Lithuania, Romania, Slovakia at Slovenia. Ngayon ang Ukraine ay nasa mismong hangganan ng Russia.

Sa kabila ng maraming rekord na nagpapakita ng ganoong pangako na ibinigay, hinihiling ng US na ipakita ito sa pamamagitan ng pagsulat. Ang US ay paulit-ulit na ipinakita na hindi nila pinahahalagahan ang kanilang mga pangako; dapat palaging isaalang-alang ito ng mga diplomat.

Upang higit pang dalhin ang Ukraine sa NATO ay papayagan ang mga missile sa mismong doorstep ng Russia at isara ang pag-access sa maritime ng Russia sa Europa. Ito ay isang existential destruction ng kapangyarihan ng Russia, na nagpapahintulot na ito ay masakal ng mga parusa, isang madalas na kasanayan ng US. Itong paglilimita ng o kahit na pagsakal ng mga pisikal na pag-access sa kalakalan at paggalaw, kasama na ngayon ang pag-access sa mga teknolohiya, pananalapi, at pagkuha ng mga pambansang bank account.

Ang US ay naniniwala na ang Ukraine ay may karapatang payagan ang pag-install ng mga armas mula sa NATO sa sarili nitong teritoryo ngunit hindi pinapayagan ang mga hindi nakahanay na bansa na magkaroon ng parehong mga karapatan sa pagbuo at pag-install ng armas kahit na sa kanilang sariling teritoryo.

Ang mga kaalyado ng US ay maaaring bumuo ng mga sandatang nuklear, pumatay, bombahin kahit na ang mga inosente nang walang parusa. Muli itong napatunayan noong nakaraang linggo sa mga video ng mga inosenteng sibilyan na pinatay ng mga drone ng US sa Kabul, na walang mga partido na inusig. Para sa mga hindi naka-align, ang pag-aresto sa ilang mga nag-uudyok sa karahasan ay humahantong sa mga international outcries ng genocide kahit na sila ay nabubuhay sa mas magandang kalagayan kaysa sa maraming mamamayan ng US.


Ito ay direktang nakaayon sa karanasan ng Pilipinas sa Scarborough Shoal standoff noong 2012. Ang Nagkaroon ng unnecessary confrontation dahil sa simpleng alitan sa pangisdaan na non-events sa kalahating donsenang mga bansa sa loob ng mga dekada, subalit naka-highlight sa media, na may macho declarations at military intervention ang pinasok – magulo ang usaping panlabas ng Pilipinas, ngunit napakabuti para sa US?

Sa mga talakayan sa China, hindi maintindihan ni Foreign Secretary Albert del Rosario na tinalikuran ang kanyang tungkulin sa pakikipagnegosasyon, o kahit na naroroon sa, o kahit sa pagbalangkas ng mga tuntunin ng mutual withdrawal ng mga bangka sa isang standoff sa China, na nagawa na ni Sen. Antonio Trillanes ika-4 hanggang sa huling tatlong bangka. Ngunit ibinagsak ni del Rosario ang matagumpay na pag-unlad na ito sa pabor sa pagpapalaki ng paghaharap sa isang internasyonal na hindi hukuman na tinatawag ang sarili bilang isang hukuman, ang Permanent Court of Arbitration, pagkatapos ay sinisisi pa rin ang kabiguan sa iba at sa China. Bakit naging nag-iisang negosyador ang US at bakit hindi sinagot nina Antonio Carpio, Jose Cuisia at kanilang mga tagasunod ang mga tanong na ito sa pamamagitan ng katotohanan sa kanilang mga salaysay — “isang hindi maginhawang katotohanan”?

Ang mga maling pangako at pagbubukod na ito ay paulit-ulit na bahagi ng ating karanasan, kung saan nakipag-usap ang US at Espanya sa “pagpalaya” ng Pilipinas upang gawing bahagi ng “pasan ng puti ang magkapatid na kayumanggi.” Si Aguinaldo at ang mga Pilipino ay pinigilan sa pagsali sa mga pagpupulong. Pagkatapos ay nagsimula ang Digmaang Pilipino-Amerikano sa pamamagitan ng mga pagbaril ng mga Amerikano na isinisisi sa mga Pilipino, kahit na paulit-ulit na hiniling ni Pangulong Aguinaldo na magkaroon ng mga talakayan nang maaga upang maalis ang “hindi pagkakaunawaan.” Maaaring natuto si Gorbachev sa kasaysayan ng Pilipinas. Ang mga taktika para sa hegemonya ay hindi nagbago. Malamang na may ilang tao ang nasa isip ni Pangulong Abraham Lincoln noong tanyag niyang sabihin: “You can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can’t fool all of the people all of the time….” Nalalapat ba sa atin ang huling linya? Mag-aral tayo para sa susunod na pagsusulit; maaari tayong maging frontline heroic medal winners muli.